20 Μαρτίου, 2014

ΠΕΣ ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΝΔΟΣΧΟΛΙΚΗ ΒΙΑ


ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΙ ΑΛΛΑ EΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΙΣΟΙ


  Ακούγοντας τις λέξεις εκπαίδευση και παιδεία ο πρώτος συνειρμός που έρχεται στο μυαλό του κάθε ανθρώπου είναι το πόσο σημαντικό κεφάλαιο αποτελούν για τη ζωή του. Αυτό το κεφάλαιο λαμβάνει χώρα στο ‘’βωμό’’ των γραμμάτων το σχολείο. Η παιδεία είναι ο θεμέλιος λίθος για το χαρακτήρα μας και για τα θετικά αποτελέσματα που έχει στην εξέλιξή μας ως λογικά όντα.
 Όλοι εμείς οι εκπαιδευτικοί έχουμε σαν μοναδικό στόχο και σκοπό τη μεταλαμπάδευση των γνώσεων στα παιδιά αλλά και τη διδασκαλία όλων αυτών των κανόνων που θα τα βοηθήσουν στη διαμόρφωση του χαρακτήρα τους ως αξιόλογα και χρήσιμα μέλη της κοινωνίας. Ένα φαινόμενο που συχνά εμφανίζεται στα σχολεία και δυστυχώς αμαυρώνει τον πρωταρχικό τους στόχο είναι η σχολική βία.
  Πάρα πολλοί μαθητές στον κόσμο δέχονται επιθέσεις βίας στο σχολείο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έχουν κάνει κάτι λανθασμένο που να δικαιολογεί την εκδήλωση τέτοιων συμπεριφορών εναντίον τους. Απλά γίνεται στόχος ένα διαφορετικό ανθρώπινο γνώρισμα το οποίο κάποια παιδιά μη μπορώντας να το εξηγήσουν το κοροϊδεύουν. Για παράδειγμα το χρώμα του δέρματος. το βάρος η επίδοση στα μαθήματα μπορεί να προκαλέσουν μια βίαιη συμπεριφορά.
  Τα παιδιά που εκφοβίζουν συχνά θέλουν να νιώσουν ανώτεροι από τους άλλους, καθώς έτσι, αντλούν ισχύ και δύναμη. Άλλες φορές πάλι θέλουν να τραβήξουν την προσοχή και να τύχουν αποδοχής από τους συμμαθητές τους. Στην πραγματικότητα όμως δεν έχουν την ουσιαστική αποδοχή αλλά γεννούν το φόβο και την προσπάθεια αποφυγής από τα παιδιά.
  Οι εικόνες  της ενδοσχολικής βίας είναι μελανές και αποτελούνται από σπρωξίματα, ξυλοδαρμούς, υβριστικές φράσεις, προσβολές και ταπεινωτικές επιθέσεις.
Θύματα και θύτες μαθητές εγκλωβισμένοι στις προσωπικές τους αδυναμίες και φόβους ακολουθούν μια πορεία χωρίς να μπορούν πολλές φορές να απεγκλωβιστούν. Αυτό σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να έχει δυσάρεστες συνέπειες και για το θύτη και για το θύμα που υφίσταται τη σχολική βία. Τα παιδιά θύματα είναι δυνατόν να νοιώσουν άγχος, ανασφάλεια, ψυχοσωματικά προβλήματα. Και απέχθεια για το σχολείο.  Τα παιδιά θύτες αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο να απομακρυνθούν από το σχολείο και σαν ανήλικες να εμφανίσουν μια παραβατική και αντικοινωνική συμπεριφορά.
  Δυστυχώς κάποιες φορές οι μαθητές- θύματα αποσιωπούν το γεγονός και αποφεύγουν να ζητήσουν βοήθεια είτε από τους δασκάλους είτε από τους γονείς τους από το φόβο του στιγματισμού ή των αντίποινων από το θύτη.
  Πρέπει να βάλουμε ένα τέλος σ΄ αυτό το φαινόμενο που δηλητηριάζει τις ανθρώπινες σχέσεις και δεν έχει καμιά θέση μέσα στο σχολείο, το οποίο προωθεί τη γνώση, την καλοσύνη, τη συνεργασία, τη φιλία. Πρέπει όλοι μας και εκπαιδευτικοί και γονείς να είμαστε αρωγοί σ΄ αυτή την προσπάθεια εξάλειψης της σχολικής βίας λαμβάνοντας μέτρα όπως  υποχρεωτική τήρηση κανόνων για τη συμπεριφορά, συνεχής διάλογος παιδιών και δασκάλων για τα αρνητικά αποτελέσματα του εκφοβισμού, καθώς και ενημέρωση των γονέων.
  Μπορεί να είμαστε διαφορετικοί αλλά είμαστε όλοι ίσοι. Και όλοι οι μαθητές πρέπει να έχουν το θάρρος να εξωτερικεύουν το πρόβλημά τους. Να είναι σίγουροι ότι εμείς οι εκπαιδευτικοί από τη μεριά μας θα είμαστε στο πλευρό τους έτοιμοι να τους βοηθήσουμε με κάθε τρόπο, όπως καθημερινά πορευόμαστε μαζί τους στο δρόμο της γνώσης.

Τα παιδιά μας αξίζει να είναι ευτυχισμένα και χωρίς ψυχικά προβλήματα.


Η δασκάλα της Στ΄ τάξης

Μακρογιαννάκη Ελένη